MUZYKA 3-CIEGO UCHA

naheis

Rozpoczynam nową część być może w przyszłości tradycyjnego wątku.

Moja sytuacja jeśli chodzi o warunki i ilość słuchania muzyki ostatnio zmieniła się w związku z podjęciem problemu "moje mięso 8 godzin". Od roku tylko i wyłącznie słuchałem jej w domu, ale często przyłapywałem się, że pochłonięty pracą zupełnie jej nie słyszałem - często jakaś płyta przeleciała z pięć razy, a ja nawet się nie zorientowałem, albo odwrotnie przez dzień, dwa siedziałem w ciszy, nie słuchając niczego i podobnie nawet tego nie wyczuwając.
Od prawie miesiąca pracuję na etat w fotelu przy monitorze w pomieszczeniu, gdzie jest wielu ludzi i tym samym rozpraszających dźwięków. Na szczęście graficy mogą pracować w słuchawkach i to ratuje mi życie, np. gdy metkownica hałasuje za plecami pół godziny. Najbardziej zbawienny okazał się grindcore, gorzej z jazzem - na muzyczne niuanse i zabawę ciszą nie ma miejsca... Podbnie w tramwaju. Oto zestaw, ktory wożę ze sobą od paru dni:

pjerry

djmis

Krzywi się ? Nigdy w życiu. W tej sytuacji musisz słuchać tego co najbardziej Ci odpowiada - liczą sie walory praktyczne - a nie artystyczne ( zwłaszcza gdy chcesz zagłuszyć dzwonienie łyżeczek od sporządzanej nagminnie kawy czy herbaty ).
Ja nic zagłyszać nie muszę więc słucham sobie klimatycznego jazzu - Holland, Bley, Lloyd ...

pjerry

No i zapowiedź opolskiego koncertu skłoniła mnie do wyjęcia "Drogi za widnokres". Ta płyta faktycznie poraża. Co ciekawe mój stosunek do niej ewoluuje od pierwszego rozczarowania do totalnej fascynacji. Co rusz zwracam uwagę na inny utwór. Np. teraz zafascynował mnie utwór "Wędrówka". Monotonne wybijanie rytmu kontrabasu tworzy klimat tego utwrou. Właściwie kontrabas (i wokal oczywiście) tworzy klimat całej płyty, jej surowość i trans.
Tak więc śpiewanie utworów z tej płyty przez innych naszych wykonawców mija się właściwie z celem.

Bo chciałem jednoczesnie nawiązać do koncertu opolskiego czyli tzw.profanacji na artyście żyjącym. Tak jak pamiętny koncert pamięci Frediego pokazał, że Gieorgij Majkel świetnym wokalistą jest, tak tutaj obnażył niestety umiejęstności wokalne naszych asów. Dla mnie akurat to nie nowość, ale np. niektórzy twierdzą, że ten Pan czy ta Pani umie śpiewać co jest absolutną nieprawdą.

I pomysleć, że spotykałem się z opiniami, że Grechuta wokalnie jest niespecjalnie a jego atutem jest głównie tworzenie odpowedniego natroju przez swoja barwę głosu. Tak, tak wiele głupot powtarzano już na tym świecie.

Ale jedno zaskoczenie in plus to był Wodecki. Zaśpiewał Kantanę i zrobił to moim zdanie bardzo przyzwocie.

Nie mogę się jeszcze powstrzymać przed jednym komentarzem. Olga Lipińska jak pisał kiedyś Bartek Chaciński ostaniego widza rozśmieszyła 10 lat temu. Teraz wszyscy mogli się naocznie o tym przekonać

djmis

Również byłem zniesmaczony tymi "popisami" - zwłaszcza Piaska.
I taka sama refleksja ( co do wokalistyki pana G ) przefrunęła mi wtedy przez głowę.

pjerry

Oczywiście z pierwszej płyty nie było najlepszych utworów czyli "Twoja Postać" i "Piosenka" Smile

ArtS.

Wlasnie sie zastanawialem, czy zalowac, ze nie widzialem, czy nie? Ze sprofanuja to bylo do przewidzenia, ale ciekawy bylem, jak sprofanuja. Moze sie na powtorke zalapie.

A u mnie ostatnio duzo gra Medeski, Martin & Wood - mam nadzieje, ze ich koncert wypali. Wrocilem tez do przepieknej plyty Feist "Let It Die".

zyfri

Mały wycinek tego kogo słuchałem w minionym tygodniu i zostało zarejetrowane to na last.fm

naheis

pjerry

pjerry

djmis

Arvo Part - Alina. Między północą a świtem niewiele jest piękniejszych dźwieków.

pjerry

djmis

Nie masz doswiadczeń ? Nie szkodzi. Z takiej muzyki i tak w większości przypadków się prostu wyrasta. Skoro jednak fascynacja muzyką hardcore Cię ominęła to nie masz czego żałować. Piszę to jako ktoś swego czasu doświadczony, a dziś całkowicie wyleczony. Nawet mała blizna nie została.

ArtS.

Ha, tez posluchalem Discordance Axis i tez do mnie nie trafilo. Choc gdyby nie wokal to mam wrazenie, ze byloby lepiej, bo jego monotonna wrzaskliwosc odrzuca mnie przede wszystkim.

zyfri

endrjuuu

naheis

[quote="endrjuuu"]

h.k.

A w czerwcu sluchane przede wszystkim:

Elvis Costello & Allen Toussaint - A River In Reverse * * * * *

Rewelacja. Plyta z gatunku "pełnokrwistych". Costello - stary nowofalowiec,
punkowiec, balladowiec i świr (wspaniala przebogata dyskografia, polecam)
nagral plyte gospelowo-bluesowo-soulowo-rockową z czarnym przedstawicielem
Nowego Orleanu... Toussaint to w Stanach czlowiek-instytucja-legenda,
tworca, producent i aranżer całej kopalni soulowych i bluesowych hitow
sprzed lat. Cała plyte zainspirowala Katrina, kataklizm to motto tego
dziela. Ale tak naprawde to punkt wyjscia.

Uwielbiam takie plyty. Gdzie od razu slychac, ze mnostwo bedzie jeszcze do
odkrycia, ale od razu wali po glowie. Gdzie emocje są na wierzchu. Gdzie
dudni gleboko prekusja i nieraz funkujący bas, gdzie nagle jakis gość wycina
takie solo na trąbce, że szczeka opada. Plyta bardzo czarna, przesiaknieta
duchem Nowego Orleanu, ale tez z nowofalową przekorą Costello - to on spiewa
w prawie wszystkich utworach (choc autorem jest najczesciej Toussaint - i
bardzo dobrze...).

Trzy numery wchodzą do kanonu.

1. Tytulowy. Powinien nosic tytul "Nadciąga totalny kataklizm", traktuje o
milości i zdradzie, z pulsującym w tle potężnym i melodyjnym basem,
bluesowym nerwem i czadem.
2. Who's Gonna Help A Brother. Jedyny utwor, ktory zaspiewal sam Toussaint.
Aksamitnym glosem, na tle niemal tanecznego, lekkiego, niemal radosnego i
rwącego do przodu podkladu, spiewa o zagładzie. To tutaj tak nagle,
znienacka, atakuje ta fenomenalna trąbka. I chorki, z ktorymi Toussaint
nawiązuje dialog. I wreszcie fenomenalne frazowanie o dzwonie, ktory nigdy
juz nie zadzwoni i dziwne wydaje się, ze dzwonil kiedykolwiek...
3. Ascension Day. Dzień Wniebowstąpienia. To tylko glos Costello i fortepian
Toussainta. Zapiera dech.
Dodajmy, ze znakomity, mocny, gorzki tekst nie dla dzieci. I dramaturgia. I
mocny, 'bębniący' fortepian Toussainta. To dosc ostry utwor, punkowy.
Fortepianowy punkowy soul Wink

))

Cała plyta jest swietna. Powoli odkrywam kazdy z tych numerow. Pieknie wyrywa do przodu "Tears, tears and more tears" (a ten wstep fotepianowy to przeciez cudo!) - rockabilly przyprawione punkową przekorą i soulowym żarem. Albo rozpaczliwa ballada w drugim utworze, "Nearer To You", a la Otis Redding z czasow "Immortal".

Jedno jest fascynujące. Plyta jest zainspirowana katastrofą - Katriną, czesc tekstow wyraznie bierze z niej swoj początek. Costello chcial, zeby plyta byla uniwersalna, ale jedno jest tu wszechobecne: poczucie przegranej, kleski, wlasnie katastrofy. Wydawaloby sie, ze bedzie wypelniona oplaczliwymi balladami albo wscieklym, pelnym wyrzutów i zlosci bluesem. Tymczasem nic podobnego!!! Plyta jest pelna energii (pozytywnej jak cholera!), radosci zycia (w obliczu śmierci), budzi z letargu i przypomina, ze jest po co żyć, kedy smierc wszedzie wokół. Super.

--
michal
PS. A tyle przeciez swietnych plyt jeszcze sie ostatnio ukazalo. Przede
wszystkim alternatywno-jazzowo-rockowo-z lekka awangardowe cudo: Burnt Friedman &
Jaki Liebezeit - Secret Rrythms 2. Uwaga - zaskakująco melodyjne, poetyckie,
melancholijne, klimatyczne, a goscinnie pieknie zaspiewał Sylvian.
I Hot Chip - "The Warning", koniecznie posluchajcie nowej plyty Hot Chip - to
noworomantyczna plyta roku!

Gość

gargamel

gargamel

gargamel

ArtS.

Dazzling Killmen "Face of Collapse" - wreszcie dorwalem oryginala plyty, ktora moim zdaniem skupia w sobie wszystko to, co najlepsze w noise-rocku: surowosc, czad i ten schizofreniczny klimat. Tylko brzmienie slabiutkie i wymaga mocnego podkrecenia galki glosnosci, ale i tak uwielbiam ten album (a za rekomendacje tego zespolu, jeszcze na liscie mejlowej 3U, jestem dozgonnie wdzieczny Naheisowi).

SF Jazz Collective "SF Jazz Collective" - chcialem wibrafonu to i mam, i to w bardzo przyjemnym wydaniu. Muzycy kojarzeni raczej z mainstreamem, choc nie tym najpopulatniejszym (np. Joshua Redman, Nicholas Payton, Bobby Hutcherson) biora na warsztat trzy kompozycje Ornette Colemana i dodaja trzy autorskie utwory. Calosc w wydaniu koncertowym, mocno rozbudowanym i pelnym luzu, prezentuje sie niezwykle sympatycznie.

Poza tym graja wciaz te same rzeczy (W.Parker, F.Anderson, Feist, Sanhedolin, Nuriko Tujiko + Aoki Takamasa, Broken Social Scene) o czym napominam, bo sa zacne.

pjerry

pjerry

Ostatnio zostałem miło zaskoczony w sensie muzyczno-towarzyskim. Generalnie wśród moich znajomych z pokolenia jak się pewnie domyślacie 40-latków nie uświadczysz osoby, która słucha czegoś nowego no chyba, że ma to ode mnie Smile

Ostatnio byłem z synem na urodzinach i na nich był oczywiście ojciec tego chłopaka, który zaprosił mojeog syna. A musze zaznaczyć, że gość reprezentuje typ sportsmena, trudno to wytłumaczyć, ale generalnie patrząc na niego w zyciu bym nie pomyślał, że słucha jakiejkolwiej muzyki. Ale siedzieliśmy akurat koło siebie , rozmowa jakoś zeszła na tematy muzyczne i szczęka mi opadła kiedy gość zapodał takie nazwy jak Wilco i Lambchop. Skonczyło się na tym, że następnego dnia zameldował się u mnie ze stosem płyt i z takimż stosem wyszedł

Właśnie apropos tego pozwoliłem sobie was zapytać o opinie na temat kilku płyt (osobny wątek)

gargamel

stary łowca sów

djmis

Też nienawidzę tej ściany.
Mam nadzieję, że poza delikatnymi otarciami naskórka - nic się koledze nie stało !!
Sorki, ale widząc tę piramidę pustego patosu nie mogłem się coś powstrzymać Very Happy

naheis

Ostatnio z nowych dla mnie rzeczy słuchałem: