MUZYKA 3-CIEGO UCHA

gargamel

ESBJORN SVENSSON TRIO koncert 13-ego lutego we Wrocławiu

Korzystając z luki na bramce we wrocławskim Imparcie, udało mi się załapać na końcówkę koncertu szwedów z ESBJORN SVENSSON TRIO. Cóż moje laickie ucho może na system literkowy przerzucić? Ano jedynie parę impresji, niemożliwych do pohamowania ...wybaczcie.
Szczególnie moją uwagę, pomiędzy utworami nastrojowymi, bardziej lub mniej eksperymentalnymi (Esbjorn Svensson gra na swym instrumencie zarówno w sposób tradycyjny - czyli korzystając z klawiatury, jak i bardziej intymny, szarpiąc struny w jego wnętrzu) przykuł jeden bardziej energiczny, wykonany w ramach bisu, bodajże przedostani jaki grupa wykonała tego wieczoru. Fortepian - niewątpliy trzon rytmiczny tegoż utworu szkicował przez dłuższą część wpadający w ucho, rozbiegany po klawiaturze riff.

To co było dla mnie zaskakujące to fakt, że riff ten ani na chwilę

nie skonkretyzował się, pozostając takim właśnie tańczącym,

wciąż szkicującym się pochodem...

Z kolei tak zwana sekcja rytmiczna - czyli w
tym wypadku kontrabass i perkusja - zmyślnie
unikała pułapek czychających wszędzie tam,
gdzie kusi propozycja stania się po prostu podkładem.

Zdawało się że kontrabass na przemian przykleja się
do basowego pochodu (sugerowanego mu przez fortepian)
i w dowolnym momencie odkleja się od niego, swobodnie porzucając
pośpieszne tempo utworu na rzecz zgrabym akcentów, z kolei małpujących
wysokie partie fortepianu. Tyleż w tym było kontrastu (kiedy to Dan Berglund - kontrabasista
coraz to wyciągał i chował smyczek spowrotem do pokrowca) co - o dziwo - płynności.
Kazało mi to badać i nie poprzestawać, bo i skąd ty sie wzięłaś płynnościo,
skoro nie brak było kiji do odrwacania twojego biegu
Ów gest kolega mój celnie przyrównał do
wyciągania szabli. Tak, w istocie czułem
się jakby ściąć miano mi głowę za każ-
-dym razem gdy gest ten był bliski...

I tak czarne ciało fortepianu pryskało - nie, pruszyło nutkami rozpraszającymi się w atmosferze na rzecz następnych. Inne swobodnie wylatywały sobie z potężnej dziupli kontrabassu, przebudzone pałeczką, pęknięciem skorupki perkusji, spotykały się w powietrzu, dobierały się w pary, czasem i w grupy z tymi stadnymi. Słowem: miło nas wszystkich tam siedzących puchem przykryło - aż by się przydał taki wspólny podryw, taniec na opresyjnych oparciach foteli. Czy Impart by przeżył takie roztańczone stadne wyzwolenie?

post.swan

A oto fotka z mrocznej scenerii warszawskiej Fabryki Trzciny (11 luty 2006)

[link widoczny dla zalogowanych]