MUZYKA 3-CIEGO UCHA

post.swan

Ośmieliłem się założyć ten wątek, bo moim zdaniem należałoby w jakiś sposób oddać hołd tym jakże znamienitym formacjom avant-rockowym z lat 70-tych. Oczywiście nie chodzi tylko o hymny pochwalne na ich cześć, głosy krytyczne też maja prawo bytu. Ostatnio rozwinął się nieco wątek poświęcony twórczości Freda Fritha, jednego z kluczowych muzyków obydwu zespołów. Jak wiadomo był w nich bardzo ważna postacią, choć pozostali muzycy odgrywali równie znaczące role: Tim Hodgkinson, Chris Cutler, John Greaves, Lindsay Cooper, Dagmar Krause. Przykład ostatniej płyty Henry Cow - Western Culture (1978), dowodzi, że Frith jako autor muzyki nie grał dominującej roli w tym zespole. Również w Art Bears, był jednym z trzech filarów tego jakże oryginalnego tria. Natomiast niewątpliwie okazał się najbardziej aktywnym i kreatywnym muzykiem po rozpadzie obydwu formacji.

post.swan

Mojej małej misji ciąg dalszy. Jako 16-toletni chłopak zafascynowałem się muzyką King Crimson, ale bardziej tym ich awangardowym obliczem. Wtedy w Polsce nie używało się określenia rock progresywny. Redaktorzy z ówczesnej Trójki mówili raczej o art-rocku, rocku symfonicznym. Sporadycznie mówiło się i nadawało w radio awangardę rocka. Dla mnie duża część twórczości KC była iście awangardowa (Schizoid, Moonchild, Devil's Triangle, fragmenty Lizarda, Formentera Lady, The Letters, większość Larks', druga strona LP Starless, Providence, później dane światu koncertowe improwizacje ...). Na tle tych szalonych pomysłów Frippa, reszta art-rockowego światka wydawała się mocno ugrzeczniona. Poszukiwałem dalej i będąc już na studiach, dzieki kolegom z miasta Puławy poznałem Can, Franka Zappę, The Residents, Henry Cow. Pierwszymi moimi płytami HC były Western Culture oraz Concerts. Od pierwszego odsłuchu urzekły mnie te dźwięki, jakże inne, brzmieniowo nowatorskie, agresywnie wysopranowana perkusja, te niejazzowe genialnie zaaranżowane dęciaki, przypominająca nieco brzmienie Frippa gitara no i przejmujący wokal Dagmar Krause na pierwszej stronie Concerts. Kompozycyjnie powalały mnie te potężne, momentami mroczne riffy dęciakowo-gitarowe. Zaimponowała mi oszczędna wirtuozeria wszystkich praktycznie muzyków, którzy nie pasjonowali się monotonią ciągnięcia chwytliwych motywów ale podążali w kierunku poszukiwań, eksperymentów, momentami jakże trudnych przy pierwszym odsłuchu. Co by nie mówić zespół ten dał mi to czego szukałem w obliczu pustki jaka nastąpiła po wielokrotnym zdzieraniu do bółu tych kilku płyt King Crimson.

post.swan

ReR ma niebawem wydać super box z okazji 40 lecia powstania Henry Cow. 9CD + DVD. Wydawnictwo to nie będzie zawierać wydanych już 5-ciu płyt studyjnych. Wygląda na to, że jednak materiał z Concerts się tam znajdzie. Zapewne w poszerzonej opcji. Zapisał się ktoś może?

[link widoczny dla zalogowanych]

Techn1k

Mnie szczególnie powalają płyty Art Bears, a najszczególniej Hopes & Fears. Może dlatego że słuchałem jej jako pierwszej. Wokal Dagmar Krause do dziś jest jednym z ulubionych (obok D. Galas Wink

a linie melodyczne i rytmika... Tak dobrej kameralistyki rockowej ze świecą szukać, i wcześniej i później. Chociaż chętnie usłyszę że się mylę i ktoś podrzuci coś ciekawego do pieca.