MUZYKA 3-CIEGO UCHA

pjerry

Co myślicie, żeby każdy wybrał z kręgu swoich ulubionych płyt 2006 taką najmniej hermetyczną dla innych uczestników. Ja oczywiście służę biblioteką i powiedzmy jakąś rozsądną liczbę 10 płyt moglibyśmy tam umieścić.
Jest wtedy nadzieja , ze posłuchamy w określonym czasie tych samych krążków

Ostatnia taka akcja przyniosła mi 2-3 rewelacyjne wydawnictwa, których słucham do dzisiaj (np.Pit Er Pat)

Ja tradycyjnie nastawiam się na odbiór

Salty Swift · Wysłany: Czw 0:01, 01 Mar 2007 Temat postu: Re: Płyty 2006

pjerry · Wysłany: Czw 10:11, 01 Mar 2007 Temat postu: Re: Płyty 2006

Salty Swift · Wysłany: Czw 19:20, 01 Mar 2007 Temat postu:

jak ma byc hermetycznie, to niech bedzie....nie wiem nadal co to jest ta hermetycznosc, ale kradne prosto z mojej listy na Bagatellen:

SOME FAVOURITE RECORDS IN 2006

MIKE SAMMES & THE MIKE SAMMES SINGERS - Music for Biscuits [Trunk Records]
PHILL NIBLOCK - Touch Three [Touch]
PETER WRIGHT - Pariahs Sing Om [Last Visible Dog Records]
JANEK SCHAEFFER - IN THE LAST HOUR [Room40]
JOHN CALE - New York in the 1960s [Table of the Elements]
TAYLOR DEUPREE - Northern [12K]
VOLCANO THE BEAR - Egg and Two Books [Vivo Records]
HISATO HIGUCHI - Dialogue [Family Vineyard]
SENOR COCONUT AND HIS ORCHESTRA - Yellow Fever! [Essay Recordings]
GEORG GRAEWE / ERNST REIJSEGER / GERRY HEMINGWAY Continuum [Winter & Winter]
DEREK BAILEY - To Play [Samadhi Sound]
SECRET MOMMY - Plays [Ache Records]
FOVEA HEX - Neither Speak Nor Remain Silent: Two – Huge [Die Stadt/Janet Records]
PAULINE OLIVEROS - The Roots of the Moment [hathut]
RAY WARLEIGH - Ray Warleigh's First Album [Sunbeam Records]
LIBRARY TAPES - Feelings for Something Lost [Resonant]
SCOTT WALKER – The Drift [4AD]
ERIC LA CASA - Air.Ratio [SIRR]
sunnO))) & BORIS - Altar [Southern Lord]
TETUZI AKIYAMA / OREN AMBARCHI / ALAN LICHT - Willow Weep and Moan For Me
[Antiopic]

FAVOURITE COMPILATIONS OF 2006 – Tom Sekowski

VARIOUS ARTISTS - From the Closet to the Charts: Queer Noises 1961 – 1978 [Trikont]
VARIOUS ARTISTS - Radio Algeria [Sublime Frequencies]
VARIOUS ARTISTS - Jamaica to Toronto: Soul, Funk & Reggae 1967 – 1974 [Light in the Attic]
VARIOUS ARTISTS - Musics in the Margin [Sub Rosa]
VARIOUS ARTISTS - Brazilian Beat Brooklyn [Mr. Bongo]
VARIOUS ARTISTS - Sunday Afternoon at Dingwalls [Ether Records]
RICHARD GARET / DALE LLOYD / JOS SMOLDERS / UBEBOET - Territorium [Non Visual Objects]

DVD RELEASE TO DIE FOR - 2006

BAD BRAINS - Live at CBGB 1982 [MVD Video]

pjerry · Wysłany: Czw 21:25, 01 Mar 2007 Temat postu:

Najbardziej podoba mi sie to

VARIOUS ARTISTS - Jamaica to Toronto: Soul, Funk & Reggae 1967 – 1974 [Light in the Attic]

Salty Swift · Wysłany: Pią 18:02, 02 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Pią 21:58, 02 Mar 2007 Temat postu:

Salty Swift · Wysłany: Pią 22:04, 02 Mar 2007 Temat postu:

ArtS. · Wysłany: Sob 21:48, 03 Mar 2007 Temat postu: Re: Płyty 2006

pjerry · Wysłany: Sob 23:02, 03 Mar 2007 Temat postu: Re: Płyty 2006

ArtS. · Wysłany: Pon 20:13, 05 Mar 2007 Temat postu: Re: Płyty 2006

grey · Wysłany: Wto 14:22, 06 Mar 2007 Temat postu:

trudno mi coś napisać w tym wątku ale wiem jedno, nie słyszałem lepszej płyty dubowej niż Burial "Burial"

ArtS. · Wysłany: Wto 20:58, 06 Mar 2007 Temat postu:

Ahem. Wiec moj zupelnie autonomiczny, przez nikogo nie zasugerowany wybor objal dwie plyty:

Lambchop "Damaged"
Wczoraj sluchalem po raz 22 i wcale nie mam dosyc. Byc moze jest to ich najlepsza plyta, ale to nawet niewazne - wazne jest to, ze tak cieplej, kojacej i dajacej nadzieje muzyki ze swieca szukac. Przy poczatkowym odsluchach wszystko moze sie troche zlewac ze soba, ale gdy dobrze poznac ta plyte okazuje sie, ze kazdy utwor ma swoj bardzo charakterystyczny motyw, a zarazem w tle sporo sie dzieje. Niektore komputerowe ingerencje slychac dopiero na sluchawkach, po odpowiednim dokreceniu galki glosnosci... Plyta do zachwycania i do odkrywania, polecam.

Tokyo Jihen "Adult"
Tu z kolei krotka pilka - dla mnie to najbardziej przebojowy album zeszlego roku i jesli nie spodoba sie od razu, to mozna dac sobie spokoj. Tym bardziej, ze to muzyczny mainstream czystej wody... tyle, ze z Japonii. Ale naprawde, gdyby tak byl zaaranzowany kazdy album pop-rockowy to chyba nigdy nie wszedlbym w 'trudniejsza' muzyke. Tu po prostu wszystko dopracowane jest do ostatniego detala, muzycy czaruja wirtuozeria i jazzowymi wstawkami, a wokalistka intryguje ciekawym glosem. Mnostwo energii, swietnych melodii - oczywiscie doprawionych nutka ckliwosci i banalnosci, ale bez tego nie da sie grac dobrego pop!

pjerry · Wysłany: Wto 21:41, 06 Mar 2007 Temat postu:

Dzięki ArtS. Mam nadzieję, że nie byłem zbyt namolny z tym Lambchop Smile

Czekam na dalsze propozycje

Jeśli ktoś miałby jakiś kłopot z umieszczeniem swojego typu w bibliotece ( a chciałby to zrobić) , służę instrukcją.

Salty Swift · Wysłany: Śro 15:52, 07 Mar 2007 Temat postu:

grey · Wysłany: Czw 13:28, 08 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Czw 16:12, 08 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Czw 16:15, 08 Mar 2007 Temat postu:

Salty Swift · Wysłany: Czw 22:14, 08 Mar 2007 Temat postu:

ArtS. · Wysłany: Pią 22:03, 09 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Pon 12:07, 12 Mar 2007 Temat postu:

[quote="ArtS."]

pjerry · Wysłany: Pon 21:44, 12 Mar 2007 Temat postu:

A więc pomijając , ze Lambchop zżyna z Watersa i Tinderstick Smile

W pewnym sensie ta płyta była u mnie skazana na sukces zanim ją przesłuchałem. I tak się po przesłuchaniu stało.
Nie wiem Artur czy wyrównam Twój rekord (na razie słucham 5 raz) ale nie jest to wykluczone.
Jest inna niż "Is A Woman" (na szczęście). Takie utwory jak "Paperback Bible" czy "A Day Without Glasses" łapią za serce od pierwszego przesłuchania. Co od monotonii to sprawa jest prosta. Ja od Lambchop tej właśnie monotonii oczekuję.

Natomiast nigdy nie mogę zajść w głowę dlaczego takich płyt (pozornie prostych) jest jak twierdzisz tak mało.

Coś mądrzejszego napiszę po 20 przesłuchaniu

ArtS. · Wysłany: Wto 0:41, 13 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Śro 22:36, 14 Mar 2007 Temat postu:

Posłuchałem Tokyo Jihen i wypadłem z kapci
To po prostu niesamowite.
Sprawność instrumentalna muzyków i ich pomysłowość podana w takim pop-rockowym sosie to ..to.. to.. - brak mi słów
Do tego rewelacyjny wokal, melodyka, wszystko jest idealne
Teraz już wiem, że pop jest najwyższą formą muzyki.

W tej chwili to takie same odkrycie jak zeszłoroczny Pit Er Pat

Tak więc myślę, że obie propozycje Artura zasłużą na miano płyt roku 2006. Tym bardziej , że pewnie nikt inny swoich propozycji nie zgłosi.

ArtS. · Wysłany: Czw 21:21, 15 Mar 2007 Temat postu:

h.k. · Wysłany: Śro 2:17, 21 Mar 2007 Temat postu: 2 0 0 6

Nie napisałem podsumowania 2006 roku.

Nie wiem, dlaczego. Świetnych płyt powstało wiele, ale żadnej absolutnie wybitnej, bezkonkurencyjnej. Za to pierwsza dziesiatka znakomita.

Polecę zatem kilka plyt '06, ktore sprawily mi najwiecej radosci. Nie rozlozyly nałopatki, nie powaliły na ziemię, ale słuchałem ich z wielką przyjemnością.

Po pierwsze, AMY WINEHOUSE - BACK TO BLACK. W tej chwili to zdecydowanie najlepsza wokalistka soulowa, ktora nagrala plyte w zeszlym roku. Fenomenalny głos - głęboki, potezny, przejmujący, bardzo czarny (czytaj: bez emocji na dłoni, za to niesamowite emocje podskórne). Głos ma jak stara baba, a ma ze 20 lat. I o to chodzi. Moc.

Jest jeszcze jedna przewaga Winehouse: doskonałe, dopieszczone, wrecz perfekcyjne kompozycje soulowe (momentami pomysly zapozyczone od The Supremes, ale to przeciez najlepsza szkola!) i melodie.

Jakże blado przy niej wypadają wokalistki, nad ktorymi obecnie tak rozplywają się krytycy - straaaasznie nudna i smedzaca Joanna Newsom czy rzeczywsicie dobra Cat Power, ale z nieporownywalnie slabszym glosem, Norah Jones ze slabiutkimi utworami itd. Winehouse zmiotła konkurencję, bo ma właściwie wszystko, co powinna mieć wokalistka na poziomie. Co dla mnie oznacza jedno: Winehouse spiewa jak najlepsze czarnoskore spiewaczki soulowe z lat 60. i 70. Oh yeah!

I jeszcze jedno: ma swietny zespoł, rozkosznie knajpiany, jakby prosto od Toma Waitsa.

Na plycie są dwa numery, od ktorych nie mozna sie uwolnic. Pierwszy to swego rodzaju credo Witehouse: "I'm No Good". Pani naprawde jest zła - zdradza swego (ukochanego, of course) mezczyzne i to dosc bezczelnie, po czym tlumaczy, ze przeciez nie mozna od niej wymagac, ze byla dobra, skoro jest zła. I o to chodzi... A zaspiewane to jest z wielkim wyczuciem i wredotą, wszystko prowadzi fantastyczny rytm (uderza juz na poczatku, wbijając sluchacza w fotel), melodia ponadczasowa. Czego trzeba wiecej?
I numer tytulowy, juz klasyk.

Tak moznaby niemal o kazdej piosence, po kazdym kolejnym przesluchaniu odkrywam plyte na nowo. Az roi sie od melodii, pomyslow, pieknych aranzacji, jest nawet porywajaca coda w stylu T.Rex (Tears Dry On Their Own), cudna ballada (Wake Up Alone, w najlepszym stylu Niny Simone) i tak można wymieniać bez końca. Basta.

---

Po drugie, Monsieur Gainsbourg Revisited. Popatrzcie na okładkę...
[link widoczny dla zalogowanych]

A plyta jest jeszcze lepsza...

Po trzecie, Midlake. Posluchajcie. Najlepszy melodyjny (i wysmakowany) gitarowy pop rock roku.

Po czwarte, njabardziej oryginalne w tym roku (!) nowe Sparks.

Po piąte, Friedman/Liebezeit - Secret Rhythms 2, najbardziej wciagająca płyta roku, a przeciez jazzująca, eksperymentalna. Ale z melodiami, z Sylvianem w jednym numerze (aż jednym!), a nawet z porywającymi riffami na gitare akustyczną (numer 1). I ten klimat. Niespodzianka roku.

Po szóste, Morrissey. Plyta nagrana w Rzymie, atmosfera rodem z Eneidy. Mozz zakochany, odkrywa, ze zycie to chlew. Najbardziej charyzmatyczna plyta roku.

Po siódme, Howie Gelb - Sno Angel Like You. Alt. country i chór gospel.

Po ósme, Comets On Fire - Avatar. Najlepsza gitarowa i psychodeliczna (na kilka gitar, of korrrs) plyta roku.

Po ósme Celtic Frost - Monotheist, czyli metall auf metall a la Siostrzyczki Miłosierdzia.

I wiele innych plyt - Tom Waits swietny jak zwykle, Red Hoci, Racounters (rockowy hicior roku - Steady As She Goes), Gnarls Barkley (popowy hicior roku - Crazy), Jens Lekman (tytuł roku: "Oh, you're so silent, Jens"), Neil Diamond kultywujący tradycje Casha. O wielu innych zapomnialem w tej chwili, na pewno zaraz sobie przypomne.

I melodia roku - motyw przewodni z filmu roku, chilli Gustavo Santaolalla - The Wings z "Brokeback Mountain".

Hough!

michal

pjerry · Wysłany: Czw 22:11, 22 Mar 2007 Temat postu: Re: 2 0 0 6

pjerry

Zliczyłem aż dwa głosy na Lambchop i ta płyta zostaje zwyciezczynią AD 2006.
Jednym słowem ilość przeszła w jakość, co mnie nie martwi
W każdym razie dzięki Artur za dwie fajne propozycje

ArtS.

No problemo - polecam sie na przyszlosc. Wink

Jeeej, wygralem!!!

pjerry