MUZYKA 3-CIEGO UCHA

post.swan

No zaskoczyłeś mnie tą dogłębną analizą Gargamelu, moje uznanie! Nie zmienia to jednak faktu, że owa płyta nadal mi się bardzo podoba, jak i cała twórczość Henry Cow. Gusta chyba jednak decydują, ... ale posłucham Speechless dzisiejszego wieczoru po raz kolejny i skonfrontuję Twoją analizę z własnymi odczuciami.

Pozdr

gargamel

...no bo to właśnie o konfrontacje gustów chodziło. Ja mam do Fritha słabość, ale w którymś momencie trzeba się tej słabości pozbyć, i zrywać same kwiatki, he. Dziś przesłucham sobie raz jeszcze Cheap... i jesli nic się nie zmieni - zbesztam ją na 3uchu.

post.swan

Jak o kwiatkach, to Speechless nadal jest na grządce ze storczykami (wczoraj odsłuchałem po raz n-ty z bardzo dynamicznego jeszcze i szczegółowego winyla). Gravity, to co najwyżej róża. Inne płyty Freda ... muszę odświeżyć.

Pozdr

djmis

A ja wczoraj dostałem w przesyłce ( absolutnie nieskazitelny egzemplarz ) Freedom In Fragments. Dla mnie to Everest.

Ps. Prosiłbym o następne typy z Twórczości FF - nie znam wszystkiego - a rozglądam się za następnym zakupem.

gargamel

Ja zdałem się na gust Zyfriego i Naheisa. Jeśli zasmakowałeś w płytce z Rova Quartet w następnej kolejności skosztuj Traffic Contiunues z Ensamble Modern i Ikue Mori. Wyszukane, ale bezbłędne. Poza tym z solowych rzeczy Gravity, i Speechless właśnie (mimo wszystko). To tak z klucza Freedom in Fragents gdyż pan Fred ma wiele twarzy, i dużo by wymieniać jeśli się docenia każdą z nich (lub przynajmniej - jak w moim przypadku - większość).

Post.Swannie! Rozpisz się troszkę, czemu to takie dobre? Poracjonalizujmy sobie gusta! hehe

post.swan

gargamel

naheis

jakoś nie mam siły żeby tak rozmawiać tak jak Wy, ale krótko przyznam, że po przypomnieniu sobie Speechless uznałem, że znajdują się na niej doskonałe momenty - wszystko dzięki waszym inspirującym postom!

gargamel

Idea 3ucha zmartwychwstała!!!

post.swan

Fred Frith - Gravity - 1980

[link widoczny dla zalogowanych]

Dopiero w łykend udało mi się bardziej zagłębić w świat muzyki Freda Fritha.
Odnośnie okładki, Gargamelu, zgadzam się, że jest ciekawsza, kolorowa, bardziej pogodna, tak jak i muzyka na płycie. Okładka Speechless już bardziej traumatyczna, adekwatna do dosyć trudnej przecież muzyki.
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Przypomniałem sobie również tą płytę. Pierwsze 6 utworów to nieco "głupawe" piosenki nie bardzo pasujące do całej twórczości Freda, choć nie można im odmówić kunsztu. Dopiero od 7 utworu (Some Old Me) zaczyna się ciekawsza muzyka, bardziej zakręcona, w nieco ambitniejszym klimacie, choć nadal często bardzo "skocznym". Jako całość niestety bardzo przeciętna i chyba najsłabsza to pozycja w dokonaniach Freda z lat 80-tych.

Ale za to formacja Skeleton Crew, właściwie duet z Tomem Corą (Zeena Parkins grała tylko w studio na drugim albumie), to projekt z górnej półki. Nagrali dwie płyty studyjne: Learn To Talk (1984) oraz The Country Of Blinds (1986), i w 1986 koncertowali w Polsce. Miałem niebywałe szczęście być na ich koncercie w warszawskiej Rivierze i cóż ... przysłowiowa kopara opadła. Nieprawdopodobna pasja i wirtuozeria obydwu multi-instrumentalistów, przy zdecydowanej dominacji Fritha. Tak często zmieniał instrumenty, że czasami wypadały mu z rąk, ale ani na moment nie wybijało go to z transu tworzenia na żywo rzeczy niezwykłych. Obydwie płyty studyjne ukazały się w jednym wydawnictwie na CD. Mam na winylu (starym ale wciąż jarym Very Happy

) Learn to Talk, kiedyś może zeskanuję okładkę. A ponizej okładka The Country Of Blinds.

[link widoczny dla zalogowanych]

Muzykę Skeleton Crew można określić jako avant-folk-rock. Świetne kompozycje, Tom Cora głównie na wiolonczeli i basie, Fred na gitarze, skrzypcach i pianinie, dużo perkusyjnych i elektronicznych, często z taśmy, przeszkadzajek i przerywników. Śpiewają obydwaj, ale Tom dominuje. Na drugiej płycie Zeena Parkins wspomaga ich na elektrycznej harfie, organach, akordeonie. Obydwa albumy mają koncept, słychać, że są przemyślane. Moim zdaniem mają sporo z ducha Speechless.

Pozdr

pjerry

Sprowokowaliście mnie, żeby uczciwie podejść do twórczości FF i poświęcić mu troszkę więcej uwagi. Nie ukrywam, że "muzyczna podróż" bardzo by mi w tym pomogła

Na dziś wygląda to tak, że kilka płyt mam przesłuchanych dosyć pobieżnie. Wynika to z tego, że potrzebuje do takiej muzyki skupienia i spokoju a tego u mnie jak na lekarstwo, ale.. Zacząłem przygodę z "Western Culture", która owszem zaintrygowała ale nie wciągnęła. Potem było już lepiej - "Unrest" wydawało mi się doskonałym krokiem z rocka progresywnego do awangardy (tak ją wtedy odbierałem).
"Traffic Continues" i "Freedom in Fragments: po kilku przesłuchaniach wydały mi się doskonałe i jednocześnie nie do końca dostępne. jednym słowem wszystkie te krążki czekają u mnie na prawdziwe odkrycie.

naheis

mój każdy nerw odpowiada na każdą nutkę western culture - moja ulubiona płyta, ze wszystkich na których grał frith - nie licząc killing time, która jest ponad wieloma innymi wielu innych wykonawców

post.swan

Wypadałoby zauważyć, że na wspomnianej płycie Western Culture zespołu Henry Cow, Fred Frith już nie odgrywał takiej roli jak na wcześniejszych albumach (choćby wspomniany przez pjerry'ego Unrest). Autorami kopozycji z tej płyty są Tim Hodgkinson oraz Lindsay Cooper. Fred jak zwykle znakomicie wypełnił swoją role jako instrumentalista. W owym czasie (1978) wraz z perkusistą Chrisem Cutlerem i wokalistką Dagmar Krause zaangażowani byli w projekt Art Bears którego pierwsza płyta Hopes And Fears ukazała się w tym samym czasie co Western Culture. To jednak tematyka na osobny wątek.

Pisząc o twórczości Fritha w latach osiemdziesiątych chciałbym podobnie jak inni forumowicze pochwalić płytę:

Technology Of Tears (And Other Music For Dance) 1988
[link widoczny dla zalogowanych]

Album ten niejako podsumowuje twórczośc Freda w latach 80-tych. W pierwszych trzech utworach monotonne podkłady rytmiczne są tłem do jakże ciekawych instrumentalno-elektronicznych popisów. Udział Johna Zorna grającego na saksofonie altowym również dodaje całości smaku. Sugestia w podtytule płyty (Music For Dance) jest dobrym żartem. Jeżeli ktoś mógłby zrobić użytek z tej muzyki pod kątem tańca, to chyba jedynie jakiś awangardowy zespół pantomimy.

naheis

post.swan

djmis

Jakże chętnie podyskutowałbym z Wami. Niestety, ostatnią płytę HC słuchałem z 10 lat temu i pamiętam niewiele.
Solowego Fritha męczyłem trochę w tym roku i poza FiF nic mnie nie powaliło, a kilka płyt ( w tym Pacifika ) lżej lub mocniej odepchnęło.
Ale czytam wątek z dużym zainteresowaniem - więc piszcie jak najwięcej. Przyda się na pewno - wcześniej czy później.

naheis

gargamel

O kurde, ale się rozbuchało 3ucho - żałuję że nie mogę z wami pogaworzyć, bo i temat zacny. Obiecuję coś brzdąknąć jak się mój chaos organizacyjny troszkę ustatkuje. Pozdrowienia dla wszytskich fanów wójka FF.

djmis

Zacny temat ? Tylko momentami Rolling Eyes

Wczoraj wynalazłem w stosie cderek Chris CUTLER/Fred FRITH : 2 GENTELMEN IN VERONA. Taka muzyka to chyba jakieś nieporozumienie.

naheis

post.swan

djmis

Taaaa ... znowu wszystko rozbija się o upodobania i gust. FiF to dla mnie mocne przeżycia i silne emocje. Ja w ogóle uwielbiam saksofon - szczególnie ekspresyjny, rozedrgany, nieokiełznany. Ale też zimny i precyzyjny - a taki jest na FiF.
Co do eksperymentów z dźwiekiem - ok, niech będą. Tylko po co zrzucać te płyty na nośniki i zawodzić swoich wielbicieli ?

post.swan

Frith ma wiele muzycznych twarzy i wcieleń, choć może nie tak wiele jak Zorn, Laswell czy Zappa. Każdy meloman coś dla siebie znajdzie. Jak to mówią: każdy towar ma swojego kupca. Trzeba się cieszyć, że tworzy, poszukuje, nagrywa, a nie wali wszystko na jedno kopyto i odcina kupony od popularności jak wielu pseudo-progresywnych to czyni w showbiznesie od lat.

djmis

Masz rację - cieszmy się. Krytykując słabe pozycje a chwaląc te udane - robimy to co do nas - odbiorców ( a niekiedy nawet klientów Very Happy

) należy.
A że gusta mamy zupełnie różne to wychodzi z tego niezły miszmasz.

post.swan

SKELETON CREW - Live In New York - 1985

Spore rozczarowanie. Obydwaj panowie grają i śpiewają niemrawo, jakby od niechcenia. Chyba mieli słaby dzień. Te nagrania mają się nijak do pamiętnego koncertu w Rivierze a.d. 1986.

gargamel

dokładnie... uwielbiam Skeletion Crew, ale ta koncertówka w ogóle do mnie nie prezmawia (a jakie są właściwie dobre nagrania koncertów Fritha na żywo?). Co mnie troszkę zmyliło biorąc pod uwagę że wszędzie czytam że Skeletion Crew tob była głownie improwizująca grupa. Freedom in Fragments mi się podoba bardzo - zwłaszcza gracja z jaką Frith unika kiczu w hiper melodujnych partiach, i ta przaplatanka klimatów, kontrasty, wypychające owe melodie jeszcze wyżej. Podobne odczucia po Traffic Continues.

post.swan

Step Across The Border - film
Soundtrack znam od lat, ale dopiero teraz zaliczyłem wizję. Dosyć swobodny kolaż. Muzycznie jest to kompilacja z kilku lat twórczości Fredzia. Momentami bardzo sympatyczne fragmenty, szczególnie te z Ivą Bittovą. Świetna jest też scena finałowa z peronu, którą trudno opisać. Ogólnie małe rozczarowanie, spodziewałem się jednak czegoś innego, ciekawszego, bardziej wciągającego.

post.swan

1. Imitation 31:21
2. The Happy End Problem 21:00

Composer: Fred Frith.

Personnel: Fred Frith (guitar, bass guitar, laptop); Carla Kihlstedt (violin); Heather Vorwerck, Theresa Wong (cello); Sheela Bringi (flute); Kikutsubo Day (shakuhachi); Patrice Scanlon (electronics, clarinet); William Winant (percussion); Wu Fei (unknown instrument).

Świetny album! Pierwsza część inspirowana muzyką orientalną, druga "Ognistym Ptakiem" Strawińskiego. Muzyka napisana dla baletowej grupy "Amanda Miller's Pretty Ugly Dance Company".

Poniżej link do fragmentu z wizją, trochę marną niestety (małe tańczące ludziki Smile

)
http://www.youtube.com/watch?v=-LZaBKdhkzM