MUZYKA 3-CIEGO UCHA

bananamoon

...czyli klasyka "obok" - niczym trzecia noga generała Piesca (w opowiadaniu Stefana Themersona), który podczas chodzenia jej nie używał, natomiast...

Mierzi mnie brak wątku o muzyce klasycznej - mierzi na tyle, że jestem tu i teraz, łasy na propozycje ciekawych albumów tejże "estetyki" (nie jestem żadnym tam znawcą, ale chętnie zamieniłbym się w obserwatora czytelnika, czy też ucznia słuchacza).
Co z tego wyjdzie? - czy prócz polecanych płyt dojdzie do wymiany poglądów, a może nic...?
Czy jeden "globalny" temat o klasyce póki co wystarczy?
No i mam nadzieję, że wątek nie będzie uwierał uczestników forum żądnych awangardowej krwi.

J.S. BACH "Lute Music"

Od przeszło tygodnia pławię się w tej muzyce - jakże ulotnej, nastrojowej, zmyślnie zastanawiającej.
Piękne, "stylowe" wykonanie przywołuje na myśl muzyczną duszę szlachetnego trubadura samotnika.
...a i cytatów w muzyce rockowej można się doszukać - ale to tak obok, na trzecią nogę...

Jakob LINDBERG - lutnia

[link widoczny dla zalogowanych]

post.swan

O żeż! Ale żeź! Wink

Imponująca dwu-gryfówka!
Spoko wątek, Bach inspirował wielu, awangardowców również:

http://www.youtube.com/watch?v=bFZoR-5qWJE&feature=related

Wink

Morly

Co bardziej ekscentryczni Twórcy np. dość medialny (chyba) ostatnio i trudno mu tego odmówić, bardzo wszechstronny pianista Francesco Tristano twierdzą, że z Bacha wykiełkowało nawet techno, a może lżej to ujmując, te dwa światy nie różnią się od siebie, aż tak bardzo jak się zazwyczaj sądzi. Zarówno techno jak i muzyka Bacha, jest rytmiczna, w pewnym sensie repetytywna, do jednej i do drugiej można tańczyć...

W zeszłym roku pojawiła się jego płyta bachCage, czyli Bach (i nadal jest to Bach) na modłę Cage'a... Nie słyszałem jej w całości, ale to co słyszałem bardzo zachęcało do przesłuchania reszty... W takiej formie Bacha akceptuję, lubię klasykę, ale niestety z wyłączeniem baroku, a już w szczególności gdy w "użyciu" słyszę instrumenty strunowe, szarpane.
Nienawidzę klawesynu...

post.swan

Morly

post.swan

... no poza barokiem nie zapominajmy o bluesie, który tylko gitarę zapożyczył z Europy Smile

.

Klawesyn, hmm ... co powiesz na ten? Cool

A tak na serio, spróbuj przebrnąć przez "Koncert na klawesyn i orkiestrę smyczkową" H.M. Góreckiego napisany dla genialnej polskiej klawesynistki, Elżbiety Chojnackiej.
http://www.youtube.com/watch?v=8OtO8yf_IhU

Warto też zapoznać się z jej płytą:

To nie jest estetyka baroku. Momentami jest bardzo awangardowo, a jej klawesyn naprawdę brzmi ciekawie, bardzo intensywnie.

zjaryz

Przypadkiem odkryłem. Kompozytor z Argentyny, Alberto Ginastera...
Kwartety niesamowite.

Ciekawostka: Emerson, Lake & Palmer darzyli sporą sumpatią jego muzykę... Confused

No trudno. Ale kwartety przednie.

łasic

bananamoon

Pamięć zawodna (nie można na niej polegać), wszystko trzeba sprawdzać - więc, pewnie jest jak mówisz!
W każdym razie chodzi o pierwsze opowiadanie z tejże książki:

...pełnego semantyki?

Coś czuję, że po takim rozpocząciu wątek będzie kulał Very Happy

łasic

Ta właśnie, jedna z moich ulubionych przed ćwierćwieczem... (tu nie banują zaofftopy?) Wink

dong

post.swan

dong

post.swan

post.swan

dong

Dwupłytowy zestaw kompletujący nagrania muzyki Liszta dokonane przez Krystiana Zimermana w latach 1987 i 1990 - warta uwagi ubiegłoroczna reedycja Deutsche Grammophon:

Nie jestem znawcą ani szczególnym wielbicielem twórczości Liszta, ale ten konkretny album bardzo mi odpowiada.

Raz, z racji repertuaru: trzy główne dzieła koncertowe, sonata (której interpretacji nigdy dosyć) i znakomicie dobrane solowe utwory dopełniające - w większości późne, bardziej "filozoficzne" niż wirtuozowskie, operujące skupionym nastrojem.
Dwa, z racji gry Zimermana, romantyka-myśliciela, stąpającego tutaj rozważnym i świadomie kontrolowanym krokiem, znajdującego naturalny balans między płynnością muzycznego przebiegu i jasnością "przekazu".

Polecam.

zjaryz

Kwartety Szostakowicza w wykonaniu Emerson String Quartet.
Są zachwycające...

dong

Wykonania Emersonów nie znam (mam Borodinów - wybierałem interpretację bardziej "źródłową"), ale kwartety to "dzieło życia" Szostakowicza - najbardziej osobiste, intymne wypowiedzi uwikłanej i umęczonej duszy kompozytora.

A czy znasz późne sonaty Sz. (skrzypcową i altówkową)? albo 24 preludia i fugi?

zjaryz

dong

Absolutnie tak.

Sonaty - na przykład Richter z Kaganem i Baszmietem (Regis).

Preludia i fugi - na przykład Nikołajewa (też Regis). Albo też Richter, ale ten swoim zwyczajem wybierał pojedyncze i nie nagrał całego cyklu.

post.swan

Skoro na kameralnego Szostaka zeszło, to i ja wtrącę "swoje dwie piosenki" Wink

.
Sonata na wiolonczelę i fortepian d-moll, op. 40 (1934), ded. Mścisławowi Rostropowiczowi
Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, e-moll, op. 67 (1944), ded. Iwanowi Sollertyńskiemu

Np.

zjaryz

dong · Wysłany: Czw 10:32, 01 Mar 2012 Temat postu:

post.swan · Wysłany: Czw 10:52, 01 Mar 2012 Temat postu:

Jednakże najczęściej uznawany jest za najwybitniejszego symfonika XX wieku, a nie kameralistę, co nie jest oczywiście nie do podważenia Cool

.

dong · Wysłany: Czw 12:41, 01 Mar 2012 Temat postu:

Był przede wszystkim jednym z najbardziej utalentowanych kompozytorów XX wieku, obdarzonym w dodatku wyjątkową łatwością tworzenia (wiele z jego dzieł powstało w bardzo krótkim czasie).

Nie było mu natomiast dane uczestniczyć aktywnie w rozwoju języka muzycznego (choć miał po temu zadatki, zanim przytępiono mu "skłonności formalistyczne"). Stąd zajął się tradycyjnie ujętą symfoniką, gatunkiem "wczorajszym" i praktycznie nieobecnym w twórczości zachodnich awangardzistów.

A że był kompozytorem wybitnym, ze świetnym warsztatem i "instynktem", nawet i te "zachowawcze" muzycznie dzieła bronią się dzielnie. I oczywiście współczesna publiczność wybiera przystępnego, czytelnie i tonalnie wyrażającego emocje, Szostaka, krzywiąc się na atonalnych Webernów, abstrakcyjnych Xenakisów czy mistycznych Stockhausenów.

post.swan · Wysłany: Czw 13:24, 01 Mar 2012 Temat postu:

Moja przygoda z jego muzyką zaczęła się na początku lat 80-tych za sprawą dość łatwo dostępnych winyli z ZSRR. Nawet nie potrafię sobie przypomnieć co wzbudziło moje zainteresowanie tym kompozytorem, tym bardziej, że takich jak Bach, Beethoven, Mozart znałem wówczas jedynie "po łebkach". Chyba któryś z kolegów zwrócił na niego moją uwagę. Największe wrażenie zrobiło na mnie wspomniane parę postów wcześniej Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, e-moll, op. 67 i sentyment do tego pełnego tajemniczego klimatu utworu pozostał do dziś. Wciąż posiadam też winyle z symfoniami 10, 7, 5. Wymieniłem je w tej kolejności nie przypadkiem. Najbardziej cenię 10, a najmniej 5 pomimo faktu, że w momencie ich poznawania nie miałem pojęcia o kontekstach poza muzycznych związanych z ich skomponowaniem. W ogóle moje podejście do Szostakowicza było pozbawione jakichkolwiek kontekstów. O historii powstania bardzo namiętnie słuchanej wówczas przeze mnie siódmej symfonii dowiedziałem się dopiero kilka lat później, bo nie czytałem prawie wcale tekstów z okładek płyt Embarassed

.
Natomiast pomimo pewnej awangardowości, którą jednak można odnaleźć w wielu utworach Szostakowicza, jego porównanie z dużo bardziej śmielszymi poczynaniami korzystających z pełnej swobody twórczej kolegów z Zachodu jest troche "niesprawiedliwe" Cool

.

Poniżej cytat z książki "Szostakowicz i Stalin" S.Wołkowa:

Przyglądali się sobie z ciekawością. Wódz - niewysoki, barczysty, twarz naznaczona śladami po ospie, muskał dłonią swoje słynne siwiejące już wąsy. Przed nim stał najsłynniejszy w kraju "poważny" kompozytor w okularkach, który wyglądał jak pilny uczeń, szykujący się do wyrecytowania odpowiedzi.
"Pańska muzyka jest znakomita - powiedział do Szostakowicza - niestety, uroczyste brzmienie piosenki Aleksandrowa bardziej nadaje się na hymn". Następnie odwrócił się do swoich towarzyszy: "Uważam, że należy przyjąć muzykę Aleksandrowa…". Nastąpiła pauza. Kompozytor spodziewał się usłyszeć: "…A Szostakowicza wyprowadzić na podwórze i rozstrzelać". Ale wódz powiedział co innego: "A Szostakowiczowi dziękujemy".

post.swan · Wysłany: Czw 11:42, 29 Mar 2012 Temat postu:

Skoro muzyka baroku nie jest już, dzięki założycielowi wątku, tematem tabu Wink

, ośmielę się przyznać, że wczorajszego wieczora załadowałem do CD niedawno nabyte:

Die Branderburgischen Konzerte Bwv.1046 - 1051 nagrane w latach 1965-67 przez Colegium Aureum (niedawno odnowione w jakości 24/96).

Całość, jak dla mnie, bardzo przekonywująca ... no może z wyjątkiem 1-szego koncertu zagranego trochę niemrawo, jakby zespół się dopiero rozkręcał. A rozkręcał się dość długo, bo ponad pół roku Smile

(aż tyle dzieli niektóre nagrania). Najmocniejszą stroną tego ansamblu jest doskonale brzmiący klawesyn obsługiwany przez Gustava Leonhardta, grającego bardzo subtelnie, ale zarazem wyraziście. Jak dotąd, w znanych mi wykonaniach klawesyn zwykle mi nie pasował. Jednym razem był zbyt rachityczny, jak np. u Richtera, innym zbyt toporny, a czasem nieco plastikowy (np. w nagraniach Musica Antiqua Köln z 1987).

bananamoon · Wysłany: Czw 12:24, 29 Mar 2012 Temat postu:

Dziękuję za trop.
...a z klawesynowym zamysłem bachowskich interpretacji, interpretacji przemyconych przez Gustava Leonhardta...identyfikuję się na zabój.
Fraza, estetyka dźwięku, przekaz, wreszcie jedyne w swoim rodzaju pojęcie absolutu - to wszystko idealnie pasuje do mojego wyobrażenia o tej muzyce, do mojego "zaawansowania" w poznaniu, w odsłuchu.
Jeśli jeszcze nie znasz tej płyty, to gorąco polecam odsłuch (!)...oto sprawdzone, rozsławione bachowskie kompozycje w kapitalnym wykonaniu!

J.S. BACH "The Art Of The Fugue"

post.swan · Wysłany: Czw 13:00, 29 Mar 2012 Temat postu:

Dziękuję za trop Smile

.
Tej wersji Kunsztu Fugi jeszcze nie znam. Jak doczytałem na discogs, jest to wykonanie na klawesynie solo (no prawie, bo w dwóch momentach jest duo Cool

). Znalazłem tam też taką ciekawostkę, na temat samego instrumentu:
Harpsichord: "Cembalo von Martin Skowronek nach J.D. Dulcken, Antwerpen 1745"

Jak rozumiem, klawesyn został wykonany przez Martina Skowronka na podobieństwo modelu J.D.Ducklena z 1745 r. No proszę, niejaki pan Skowronek robił (robi?) takie piękne klawesyny Smile

.

dong

Ja się ostatnio trochę przeprosiłem z Gardinerem - w repertuarze po-barokowym pozostawia mnie raczej obojętnym, ale w kantatach Bacha zdarzało mu się zbudować bardzo przekonujące kreacje.

Najpierw muzyka, później HIPsterstwo - na tej płycie Gardiner o tym nie zapomina. Prowadzone płynnie, podniośle, pewną ręką - dla mnie bardzo "akuratnie"!