MUZYKA 3-CIEGO UCHA

dong

Dwie płyty, których niedawno posłuchałem; obie w formule zderzenia doświadczeń muzyków wychowanych w różnych tradycjach i kulturach; dzielących się tymi doświadczeniami, i spotykających gdzieś "w połowie drogi".

W przypadku obu tych albumów, jest to akurat "konfrontacja" Afryka <-> "Zachód" - ale jeśli wątek będzie się rozwijał, traktujmy go bardziej otwarcie...

Płyta pierwsza.

Ludovico Einaudi, Ballaké Sissoko – Diario Mali (Ponderosa, 2003)

[link widoczny dla zalogowanych]é-Sissoko-Diario-Mali/release/1640370

Pierwszy odsłuch był zaskoczeniem. Nie znam twórczości kompozytorskiej Einaudiego; doszukałem się słów kluczowych: "minimalizm", "prostota", "melodyjność" - nie wiem, na ile zasadnych.

Ale w pierwszej chwili miałem wrażenie, że pan Ludovico robi sobie po prostu jaja - patrz, Czarny Ludzie, co zostaje z Twojej muzyki, jeśli ją potraktować "poważnie" i przetransponować na fortepian - banał, elementarne wprawki rytmiczno-harmoniczne, akompaniament do uczniowskich przyśpiewek? A nieszczęsny Ballaké bierze to za dobrą monetę i z zapałem wycina pod to plumkanie swoje hołubce na korze...

Jednak nie. Płyta, owszem, wpędza w lekką konfuzję, ale ta muzyka ma sens. Jej zamierzona prostolinijność kojarzy mi się trochę z "terapeutyczną", intymną zgrzebnością takiego np. The melody at night, with you Jarretta. Te chwytliwe strukturki, figurki i motywiki, powtarzające się niczym kolejne wydmy przemierzane na pustyni (i jak wydmy, podobne, ale nie identyczne), odmieniane przez przypadki w promieniach afrykańskiego słońca, nabierają stopniowo energii i swoiście hipnotycznej, kojąco-relaksującej mocy. A współbrzmienia i niektóre instrumentalne "przeploty" okazują się momentami nadspodziewanie intrygujące.

Koniec końców, otrzymujemy uroczy album "na podniesienie nastroju" - na mnie działa świetnie. Polecam, choć nie bezkrytycznie.

dong

Płyta druga.

Jack De Johnette, Foday Musa Suso – Music from the hearts of The Masters (Golden Beams, 2002)

[link widoczny dla zalogowanych]

Też duet, tym razem kory z perkusją. I też pewna niespodzianka - dla DeJohnette'a "połowa drogi" wypada w tym przypadku w zaskakującym (przynajmniej dla mnie) miejscu. Jego dynamiczna gra stosunkowo mało kojarzy się tu z jazzem; bliżej tym rytmom do reggae, funku, nawet rocka... Afrykańskie inspiracje budzą ciekawe instynkty Smile

, "fluidy" przepływają swobodnie i przejrzyście, a panowie całkiem nieźle się przy tym bawią.

Interesujący, choć nie do końca równy album.

zjaryz

Dongu, przepraszam za wyrażenie, ale śmierdzi mi tu world music...
Zaprzecz, proszę.

dong

bananamoon

zjaryz

Bronson

Ballaké Sissoko i Vincent Segal - Chamber Music to też taki duet muzyków z różnych środowisk muzycznych i kontynentów. Płyta jest bardzo spokojna, delikatna, relaksacyjna. Świetna na wieczory by odpocząć. Cały koncert z tej płyty jest na yt

dong

Lubię tę płytę.
A w ubr. Panowie wystąpili z tym programem we Wrocławiu - sympatyczny koncert, choć nie w pełni satysfakcjonujący (za duża sala, co wymusiło nagłośnienie kory).

post.swan · Wysłany: Wto 11:22, 20 Mar 2012 Temat postu:

“Wynton Marsalis & Eric Clapton Play the Blues”

Czegóż można się było spodziewać po upasionym, zarozumiałym Wyntonie i stetryczałym białasie Claptonie? Niczego ekscytującego, ... a jednak! Wynik tej fuzji jest dla mnie zaskakująco udany. Szczery, swobodny przekaz, bez przesadnej napinki. Niby stare granie, w nowoorleańskim klimacie, a jednak nowe. Świetnie się tego słucha.

Bronson · Wysłany: Wto 19:53, 20 Mar 2012 Temat postu:

Oni Wytars Ensemble - On the way to Bethlehem Piękna opowieść o średniowiecznych podbojach Europy. O Religijnych zmaganiach i dążeniu do władzy absolutnej.
OWE to zbiór muzyków z różnych zakątków świata, miałem przyjemności być na ich koncercie we Wrocławiu. W tedy opowiadali nam swoją interpretacją ówczesnej muzyki o zabawach na Hiszpańskim dworze.
Mają za sobą sporo projektów właśnie z różnych epok i krańców świata. Bardzo piękna, melodyczna muzyka z wykorzystaniem wymierających instrumentów tj : Nyckelharpa czy Goblet drum. OWE to muzycy - historycy interpretujący historię grając. Coś pięknego.

dong · Wysłany: Czw 10:12, 29 Mar 2012 Temat postu:

Maleem Mahmoud Ghania with Pharoah Sanders – The Trance of Seven Colors (Axiom, 1994)

O muzyce ludu Gnawa wiem niewiele - informacje zawarte w dołączonej do płyty książeczce mniej więcej pokrywają się z tym, co można znaleźć w Wiki:
[link widoczny dla zalogowanych]

Płyta dokumentuje spotkanie jednego z jej Mistrzów (Maleemów) - Mahmouda Ghanii (vel Guinii, w innej transkrypcji) z amerykańską "muzyczną ekspedycją do źródeł". W skład tej ekspedycji, oprócz grającego tu wspólnie z Marokańczykami Pharoah Sandersa, wszedł m.in. Bill Laswell, który zajął się produkcją albumu, oraz inżynierowie wytwórni Axiom.

Muzyka, która w oryginalnej formie towarzyszy wielogodzinnym obrzędom o naturze modlitewno-terapeutycznej, na potrzeby przedsięwzięcia musiała być oczywiście odpowiednio przykrojona i uproszczona. Jej esencję stanowi łagodny, ale energetyczny trans "zbudowany" na mocno wyeksponowanej przez Laswella podstawie basowej generowanej przez Maleema na instrumencie zwanym guimbri, zanurzonej w przestrzeni chóralnych zaśpiewów i kołatania krakebów. W moim odczuciu Sanders nie czuje się w tym "środowisku" bardzo pewnie - jego linie melodyczne i ekspresyjne zadęcia momentami snują się trochę "obok" i nie wnoszą "wartości dodanej". Lepiej słucha mi się fragmentów gnawy saute (jest ich na płycie całkiem sporo) i odcinków, w których jego gra jest dyskretna i wycofana. Jest też kawałek, w którym to Sanders jest "prowadzącym".

Tym niemniej, całość zaciekawia - jeśli celem albumu była inspiracja do poszperania w marokańsko-algierskim kuferku, to chyba został osiągnięty. Smile

bananamoon

Szilard MEZEI VOCAL ENSEMBLE "Fújj Szél, Zenta, Visshangozz Szél"

Znam trzy albumy sygnowane nazwiskiem Szilarda Mezeia: "międzynarodowy", wysmakowany "Draught"; rozbuchany, gorący od improwizacji "Cerkno"; kameralny, podporządkowany kapitalnym kompozycjom (!) spod znaku muzyki współczesnej "We Were Watching The Rain" - wszystkie na swój sposób, znakomite!
...a teraz codowny "Fújj Szél, Zenta, Visshangozz Szél"!
Szilard Mezei mocno eksponuje na nim bałkańskie melodie, szczególnie w przewodnich tematach muzycznych (śpiewanych) będących punktem wyjścia do dżezowych, skrzących się emocjami improwizacji.
Dżezowy "kościec" jest przedni (!); niczym z najlepszych albumów "tej maści" lat sześćdziesiątych - tak to odbieram.
Płyta ukazuje się "dzisiaj", ale moim zdaniem jest równoważnym klasykiem dla najważniejszych dżezowych krążków.
Szilard Mezei...nie zawaham się napisać...nagrał płytę genialną!

Szilard MEZEI - viola
Kinga MEZEI - vocal
Milan ALEKSIC - piano
Kornel PAPISTA - tuba
Branislav AKASIN - trombone
Bela BURANY - baritone sax, soprano sax
Peter BEDE - tenor sax, clarinet
Bogdan RANKOVIC - alto sax, bass clarinet
Ervin MALINA - bass
Istvan CSIK - drums