MUZYKA 3-CIEGO UCHA

Bronson

Johna Zorna chyba specjalnie nie trzeba przedstawiać. Jest to dosyć ciekawa i kontrowersyjna postać ze światka jazzowego, muzyki 3ciego ucha. Zorn moim zdaniem to przede wszystkim wybitny kompozytor. Oczywiście nie przepadam za wszystkimi jego płytami, ba niektórych nie da się nawet słuchać. Ale w tym całym harmidrze każdy znajdzie coś dla siebie.
Ja osobiście przepadam najbardziej za tą melodyczną stroną Johna. Filmworks, niektóre projekty masady, book of angels i takie perełki jak All We can do is enjoy the ride.
Odnośnie tej płyty właśnie. To bardzo ciekawa pozycja mocno zakorzeniona w elektronice. Sporo tu takich ambientowych, niekiedy mrocznych melodycznych wrażliwości. Idealny krążek na nocne eskapady w miasto autem, czy chwile relaksu w domowym zaciszu.
Jakie są wasze odczucia odnośnie Johna ? Wasze ulubiony płyty ?

zjaryz

Tak ze 12 lat temu przechodziłem okres fascynacji muzyką Zorna. Szczególnie lubiłem słuchać Masady.
Piorunujące wrażenie zrobiła na mnie też Kristalnacht...
W Filmworksy nie wgryzłem się, bo nie zdążyłem... Embarassed

Porwał mnie szalony nurt free jazzowy...

Teraz już, niestety, Zorna nie słucham.

Bronson

12 lat temu nie wiedziałem co to jazz Smile

Kristalnacht nie słyszałem.
Dyskografia Johna jest dosyć obszerna, więc ciężko to wszystko ogarnąć i tak jak mówiłem wcześniej nie wszystko jest godne uwagi.

post.swan

Bronson

To fakt nieciekawą opinie Zorn ma wśród "znafcuf" muzyki, ale jak to kiedyś powiedział Zappa " nawet jeśli kilka milionów osób sądzi inaczej niż Ty, to nie znaczy że Ty nie masz racji" hyhy. Z Johnem jest tak że sporo muzyków z podobnego klimatu może mu zazdrościć sukcesu medialnego jaki Zorn sobie wypracował i tych zer na koncie. Jego dyskografia jest imponująca jak i ceny płyt, które nie należą do najtańszych. Dla tego tak psioczą i negują. No i oczywiście nie wszystko musi się podobać każdemu.
Wracając do jego dyskografii, mianowicie do filmworksów. Zorn robi często z jednego prostego motywu bardzo ładną melodyczną kompozycję wzbogacając ją o różnego rodzaju smaczki aranżacyjne. Świetnym przykładem jest na to choćby Invitation to a Suicide, tym samym pokazując że prosta melodia przy dobrej aranżacji na długo może wkraść się w serce słuchacza. Oczywiście w odniesieniu tu do całego jego dorobku nie zdarza mu się to za często. Raczej w większej przewadze są różnego rodzaju improwizacje, nie zawsze do końca udane i trafne jak dla mnie.

dong

A nie macie wrażenia pewnej powierzchowności muzyki Zorna, być może spowodowanej jej "nadprodukcją"?

Ma Zorn talent, ale nie przekuwa go imho w dzieła godne jego skali (tak, jakby obawiał się mu do końca "zaufać"... i na wszelki wypadek szybko rzucał w wir kolejnych projektów).

Te, z którymi się zetknąłem (przyznaję, nie było ich wiele - szczególnie odnosząc do rozmiarów dyskografii) robiły wrażenie co prawda dobre, ale raczej przemijające.

Przy czym starałem się słuchać głównie rzeczy rekomendowanych (w tym wielu wymienionych już w tym wątku) - może to nie jest dla mnie właściwy klucz?

Osobiście więc najbardziej cenię Zorna za... Tzadika. Smile

post.swan

Bronson

Największym problemem przy odsłuchiwaniu muzyki osób które mają pokaźną dyskografie swojej twórczości jest to że właśnie człowiek skacze z jednej płyty na drugą, nie zatrzymując się przy jakiejś pozycji na tyle długo by się w nią porządnie wsłuchać. Stąd ta może niechęć też niektórych ? Jakie jest na to lekarstwo ? Zwyczajnie w świecie nie spieszyć się na łeb na szyję, bo przy słuchaniu muzyki to się nie sprawdza ;p
John to też muzyk studyjny.
Znacie Thomasa Chapina ? To prawdziwa perła w śród cięższego jazzu. Właśnie Zorn wystąpił na jednej z płyt Chapina Menagerie Dreams, gra tam tylko na 2 kawałkach ale płyta jest rewelacyjna, jak z resztą każda płyta Thomasa.

post.swan

Bronson

Taaak, fajny klimacik tworzy na tym flecie co słychać choćby na Sky Piece. Takie indiańskie klimaty ;p

dong

Nie czuję się specjalnie przygnieciony ogromem dyskografii Zorna; nie mam też wrażenia, bym po niej jakoś specjalnie "skakał".

Przy różnych okazjach - w pewnych, nieraz znacznych, odstępach czasu - zdarzyło mi się posłuchać kilku wybranych płyt. Niektórych (Kristallnacht, pierwsza Masada, Execution ground) - po dwa, trzy razy.

Próby "rozsmakowania się" ujawniały dla mnie raczej pewną jałowość materiału. Albo - niekompatybilność mojego gustu. Wink

W każdym razie, motywacji do dalszych poszukiwań nie zyskałem. Być może niesłusznie, ale ciekawej i łatwiej do mnie trafiającej muzyki jest całkiem sporo.

Chapina znam i zdecydowanie wolę od Zorna. Moje ulubione płyty to Sky piece i Insomnia.

post.swan

dong

Ale ja Zorna nie "skreślam", wyraziłem tylko swoją aktualną opinię (w końcu jest nas tutaj paru na krzyż, więc trzeba dla zachęty generować obroty Wink

).

A w kolejce do odsłuchu mam np. świeżynkę The Satyr's Play / Cerberus.

post.swan

dong

Bronson

Zawsze to jakiś progres ;p

zjaryz

Zorn dziś kojarzy mi się z jarmarkiem. Czyli dla każdego coś dobrego: dziwnie, ekstremalnie, wesoło albo smutno(patriotycznie, korzennie).
Razi mnie też jego ostentacyjna żydowskość(nawet nie myślcie o tym, iż mogę być antysemitą), z której zrobił towar...

Bronson

Jakoś na życie trzeba zarabiać. Też mi się nie podoba ta cała żydowska otoczka, czasami aż na siłę manifestowana no i określenie muzy Johna jako jarmarcznej nie jest wcale takie dalekie od prawdy ;d Bo tu naprawdę każdy coś znajdzie dla siebie.

post.swan

Zorn to postać bardzo kontrowersyjna. Mnie nieco irytuje jego buńczuczność, pewność siebie, sceniczne chamstwo, obsceniczne okładki płyt. Natomiast jeśli chodzi o twórczość stricte muzyczną, to bardzo cenię go za wielowątkowość, energię, mnogość pomysłów, odwagę. Jeśli odrzucić wszelkie pozamuzyczne konteksty, to konstatuję, że nagrał kilkadziesiąt bardzo dobrych albumów i kilkanaście genialnych.

Bronson

Dokładnie, w okół niego zawsze będą mieszane emocje, i te dobre i te złe.

post.swan · Wysłany: Wto 20:44, 06 Mar 2012 Temat postu:

Miałem kilkakrotnie okazję widzieć Zorna nie tylko jako dmuchającego w rurę lidera, ale również jako dyrygenta swoich projektów (Naked City, Cobra, Dreamers, Electric Masada). Najbardziej zabawnie wyglądało to na koncercie Cobra w wykonaniu polskich muzyków (m.in. Tymon, Brylewski, Mazolewski), których chyba ze 12 stało w półkolu, a naprzeciw nich stół, na którym leżały kartki z numerami, obrazkami. Zorn stał przy tym stole i podnosząc numerki dawał znak "wejścia" danemu muzykowi lub kilku z nich. Przyznam, że muzycznie było to nawet nieźle ułożone. Potem poznałem kilka jego albumów sygnowanych jako Cobra w różnych składach i każdy z nich to zupełnie inna historia. Poniżej link do klipu w innym składzie, ale wyglądało to bardzo podobnie (no i nie było żadnego "wokalu" a la Patton Wink

)
http://www.youtube.com/watch?v=Lr8cRpFU1n0&feature=related

błazen · Wysłany: Pią 14:48, 23 Mar 2012 Temat postu:

Znam tylko dwie rzeczy - Nova Express, zupełnie świeża rzecz. Podoba mi się, trochę ugładzone szaleństwo.

No i coś o nazwie Naked City, z takim trupem na okładce... pozamiatał mną ten album. Cudowny huk hałas harmider. Wspaniałe nawiązywanie do muzyki filmowej, ale jednocześnie cudowne jako dzieło zupełnie odrębne. Jak dla mnie małe arcydzieło.

Bronson · Wysłany: Pon 12:49, 26 Mar 2012 Temat postu:

Fajną płytką też jest The Crucible z Mikiem Pattonem

radioerror

zgodze sie

bananamoon

VARIOUS ARTISTS "In His Own Sweet Way - A Tribute To Dave Brubeck"

Ciekawie (z perspektywy nie aż tak odległego czasu; być może nawet ciekawiej niż na projektach sygnowanych własnym nazwiskiem - he, he) wypada Zorn z roli producenta.
Ostatnio posłuchałem, jakże miłej dla ucha płyty, nagranej w hołdzie Dave Brubeckowi.
Sympatyczne covery namaszczone charakterystycznym brzmieniem poszczególnych wykonawców.
Świetnie spisali się David Slusser oraz Uri Caine; fantastycznie (jak zawsze) Anthony Coleman; niezwykle zajmująco Erik Friedlander oraz Dave Douglas.
Oczywiście są także słabsze momenty na płycie, jak koncepcje wykonawców: Medeski Martin & Wood, Eyvind Kang, Slowpoke; jest fatalna (jak zawsze - he, he) propozycja Sex Mob...acz końcowa ocena albumu jest nad wyraz pozytywna.

David Slusser - Blue Shadows In The Street
Uri Caine - Far More Blues
Pachora - In Your Own Sweet Way
Bill Frisell - Summer Song
Ruins - Blue Rondo A La Turk
Medeski Martin & Wood - Tokyo Traffic
Anthony Coleman - The Duke
Eyvind Kang - Calcutta Blues
Slowpoke - Sixth Sense
Erik Friedlander - Winter Ballad
Sex Mob - Jumpin
Dave Douglas - Nomad
Joey Baron - Three To Get Ready
David Krakauer - Golden Horn