MUZYKA 3-CIEGO UCHA

pjerry

A jak wam się podoba nowy Myslovitz ?
Ja słucham już trzeci dzien z dużą przyjemnością. Zawsze podobały mi sie te kawałki zespołu jakie leciały w radiu ale nigdy jakoś nie miałem szczęsćia posłuchać żadnej ich płyty w całości.
Powiem tak - płyta podoba mi się bardzo czyli, że fajna jest. Wydaje mi się, że Rojek śpiewa coraz lepiej, teksty mimo takiej (może pozornej) infantylności przy tej muzyce brzmią bardzo dobrze. Dużo melodyjnych hitów. Zresztą całą płyta budzi we mnie takie jakieś bardzo pozytywne odczucia. Może dlatego, że bliski jest mi ten obraz jaki z jego tekstów przebija.
Ale ciekaw jestem jak ta plyta wypada na tle innych, np. w ogóle nie znam Korovy poza tym jednym kawałkiem, któy leciał w radiu.
Natomiast przy najbliższej okazji bez dwóch zdań kupię sobie Lenny Valentino

pjerry

Zaczynam już pisać sam do siebie
Czyżby nikt tutaj nie lubił kosmicznego zespołu Pink Floyd?

Greggery Peccary

Zaskoczony po obejrzeniu "In the Flesh"? Całe szczęście, że pozytywnie Smile

Czyżbyś nie miał zaufania do maestro Watersa?
Byłem na koncercie RW na Stadionie Gwardii w W-wie. Bardzo pozytywne wspomnienia. "In the Flesh" to bardzo dobry koncert i świetna produkcja. Jest na tym koncercie kilka mocnych fragmentów, z niesamowitym solo na 2 gitar w "Comfortably Numb"!

pjerry

zyfri

ArtS.

Jakos nigdy nie przekonalem sie do Myslovitz, choc radiowe single czasem tez mi sie podobaly. Ale jedyna plyta, ktora slyszalem w calosci byly "Skalarki", bo wszyscy sie tak nimi zachwycali... a ja nie.

Za to Lenny Valentino jest przyjemny... i tylko tyle. Tez do konca nie rozumiem zachwytow nad ta plyta, zwlaszcza, ze jest ewidentnie niedopracowana (w sumie pisze to, przesluchawszy ja ostatnio ze 3-4 lata temu, moze teraz inaczej bym odebral te nagrania)

A slucham ostatnio duzo japonszczyzny. Tzn. duzo jak na mnie, czyli bardzo duzo.

naheis

Ja w ogóle nie mógłbym dla siebie znaleźć nic w Myslowitz. To kolejny przykład polskiej kapelki, której słucham i tylko słyszę czego chłopaki słuchają i jak chcieliby grać, ale nie do końca im wychodzi... Już sto razy wolę Psychocukier, gdzie też doskonale słychać czego chłopaki lubią słuchać, ale tworzy to jakąś integralną strukturę i jest przynajmniej na żywo porywające.

A na wokalistę Myslowitz to mówię zawsze "Pan Kroplówka", bo nigdy nie wiem czy on zaraz nie osunie się na scenę bez sił, wygląda i śpiewa jakby był chory na jakąś śmiertelnie wyczerpującą chorobę... Ja chyba bardziej wolę zażywnych artystów jak np. uwielbiany przeze mnie D. Boon...

naheis

Uwielbiam czasem stosować kretyńskie, absolutnie nie-, a nawet czasem anty-muzyczne kryteria!

D. Boon!!!:

pjerry

naheis

Co do Pana Kroplówki - moja znajoma widziała koncert Myslowitz gdzieś ponad rok temu na wiedeńskim rynku, tuż pod katedrą - jakaś smętna impreza w duchu europejskiej integracji - otóż chłopaki ponoć dali niezłego czadu, grali jak podminowane sonic youth z starszego okresu. Rojek wydzierał się i rozwalał sprzęt.

ArtS.

Sepultura "Arise" - zero kroplowek

naheis

Mike Watt - The Second Man's Middle Stand

Mike Watt - Contemplating The Engine Room

od trzech dni z ciarkami na plecach... nawet jeżeli kogoś mogłyby nachodzić wątpliwości, co do sensu i wartości punk-rocka, i nawet gdy wiele byłoby by w tym prawdy, to dzięki takim "weterańskim" płytom wiem, że warto było - to piękne punk-opery, starego, najprawdziwszego "old-school'owca" - pierwsza opowiadająca o własnym życiu oraz ojca służącego w marynarce wojennej, druga dotyczy m.in. traumatycznych przeżyć jakie były udziałem przeszło 50-letniego artysty, który otarł się o śmierć, konceptem nawiązująca do "Boskiej komedii" - a co do muzyki... hmm, brak mi słów - wspaniałe nawiązania do najlepszych amerykańskich tradycji, nawet tych bardzo starych oraz ukoronowanie punkowo-jazzowych eksperymentów kręgu SST Records - począwszy od Black Flag, poprzez Saccharine Trust, po Banyan i Dos - Second Man's to płyta na głosy, bas, perkusję i... organy

interesujący wywiad z Wattem:

[link widoczny dla zalogowanych]

a tu można zobaczyć, jak Watt pływa na kajaku i posłuchać jak o tym śpiewa (uprzedzam dalekie to wielce od rock'and'rollowego etosu he, he):

[link widoczny dla zalogowanych]

Salty Swift

kozioł

U mnie najczęściej gra ostatnio
Tabla Beat Science - Live In San Francisco At Stern Grove
a odkąd wróciłem dziś z dyskiem od kumpla to
Corvus Corax - Mille Anni Passi Sunt
matko bosko, ta płyta mnie jakąś kosmiczną energią ładuje, siedzę w słuchawkach czwartą godzinę i skaczę non stop jak pojeb.ny na krześle Very Happy

chcę więceeeej! jeśli tak rzeczywiście grali w średniowieczu to ja się powinienem urodzić conajmniej za Kazimierza Wielkiego

ArtS.

Agalloch "Ashes Against the Grain" - cos jak skrzyzowanie klimatycznego black-metalu z post-rockiem... i nawet podoba mi sie! Jestem pozytywnie zaskoczony, glownie soba samym.

zyfri

Jerry

naheis

Urinals - 1st EP [1979] Happy Squid
Urinals - Another 7'' EP [1979] Happy Squid
Saccharine Trust - World Broken [1985] SST
Gone - Let's Get Real Real Gone For A Change [1986] SST
SWA - Evolution 85-87 [1988] SST
Universal Congress Of - Prosperous And Qualified [1988] SST
Universal Congress Of - This Is Mecolodics [1988] SST
Alter-Natives - Group Therapy [1988] SST
Alter-Natives - Buzz [1989] SST
Saccharine Trust - Past Lives [1989] SST
Universal Congress Of - The Sad and Tragic Demise of Big Fine Salty Black Wind [1990] SST
Slovenly - Highway To Hanno's [1992] SST
Universal Congress Of - The Eleventh-Hour Shine-On [1992] SST
Godheadsilo - Elephantitus Of The Night [1995] Kill Rock Stars
Urinals - Negative Capability…Check It Out! [1997] Amphetamine Reptile
Godheadsilo - Share The Fantasy [1998] Sub Pop
Urinals - What Is Real and What Is Not [2003] Warning Label

ArtS.

W ostatnim tygodniu robilem rekonesans nowych 'nowych brzmien'. Pewno tylko Gancza zainteresuje, ale co tam:

Dj Shadow "The Outsider" - zupelnie mi sie nie podoba; cos jak zbior drugorzednych singli z archiwum mtv: plyta niespojna, bez pomyslu i zbyt czesto staczajaca sie w tzw. 'muzyczna papke'; przez chwile myslalem, ze to ze mna jest cos nie tak, bo to w koncu Dj Shadow, ale po przeczytaniu kilku recenzji/opinii w sieci widze, ze nie jestem odosobniony w swojej opinii.

The Rapture "Pieces of the People We Love" - ich debiut byl jak dla mnie najbardziej przeceniana pozycja 2004 r., ale sadzac po recenzjach ta plyta spotka sie z duzo chlodniejszym przyjeciem - a ze przekorna ze mnie bestia to oczywiscie spodobala mi sie; moze nie jakos rewelacyjnie, ale wraz z obnizeniem lotow przez wlasciwie wszystkie wazniejsze grupy electro-punkowe (jak zwal tak zwal, ale chodzi m.in. o Out-Hud, !!!, Polysics) The Rapture wyrasta na najciekawszego przedstawiciela gatunku, dostarczajac pogodny, taneczny album, ktory szybko mija i nie meczy; tylko tyle... i az tyle.

Aiwa "El Nar" - druga plyta moich iracko-francuskich ulubiencow, mieszajacych energetyczne bity z bliskowschodnimi nalecialosciami; nie jest tak zroznicowana jak debiut (praktycznie nie ma d'n'b czy ragi), ale za to bardziej spojna; jedna z fajniejszych tegorocznych plyt z elektronika dla kogos, kto nie jest zatwardzialym fanem elektroniki.

zyfri

Maarten Altena

gargamel

naheis

gargamel

Też ich widziałem na żywo, w okresie wydania Statku, i tez mnie wgniotło - w ziemie, dosłownie (koncert na wyspie słodowej - wogóle tam nie pasowali). Powiedzieli na wstępie "nie zagramy ostro, bo jest za jasno" - no i poza skuterem grali same dziergane kompozycje jak struktura nr 8 której nigdzie jeszcze nie udało mi się odnależć. Wówczas zacząłem troszkę na nich patrzeć, nie jak na jakiś tam czadersko odgrzewany kotlet, ale bądź co bądź ambitny zespoł muzyczny. Wszystkie z pozoru wesołe absurdalne improwizacje okazały się dopracowanymi kompozycjami (ja wiem że to się zwykle nie uważa za komplement zespół wykonuję repertuar identycznie jak na płycie, ale dla mnie to była przyczyna do nabranianieco respektu dla Ściankowiczów)!!!

ArtS.

Niestety do Scianki tez sie nie przekonalem, ale moze dlatego, ze slyszalem tylko plyty. Odrzucalo mnie brzmienie, wokalizy, pomysly tez jakos nie przekonywaly. No, ale to bylo kilka lat temu i szczerze powiedziawszy pamietam tylko strzepy tej muzyki... Z polskich grup post-rockowych zawsze natomiast lubilem Kristen, do pozytywow moge tez zaliczyc ostatnie wydawnictwa Mord i Stworow-wodnych.

gargamel

ArtS.

Mam wrazenie, ze zawsze jak sie rozmawia o polskiej scenie post(?)rockowej to pojawia sie taki watek niedorobienia: nawet jak cos im wychodzi, to nie do konca. Albo energii koncertowej nie moga przeniesc na plyte, albo fajnie graja, tylko wtornie jakos, albo wszystko byloby cudownie, gdyby nie to brzmienie spierdzielone itd. itp. Coz, chyba jest w tym troche prawdy i tak jak mowisz - zeby tego sluchac, trzeba stac sie czescia sceny: chodzic regularnie na koncerty i aktywnie w nich uczestniczyc, a nie sluchac sobie w domu. Ja akurat zawsze reprezentowalem ta druga opcje i czuje, ze to mocno rzutuje na moj sposob postrzegania tej muzyki. W kazdym badz razie plyt, ktore bronilyby sie jako calosc znam w tym nurcie niewiele.

gargamel

naheis

vandermark 5 - a discontinuous line

i jeszcze dziś mocno i dużo:

speedking - the fist and the laurels

gargamel

heloł! mamy październik! marsz do innego postu! (no niech ktoś go użyje wreszcie....)

naheis

w polsce jeszcze mamy wrzesień